Este sitio está asociado a unha serie de lendas e tradicións populares, o que o converte nun atractivo tanto para os investigadores como para os visitantes.
A situación da cova, nun paisaxe rural e montañoso, contribúe ao seu atractivo e misterio.
A cova está rodeada de lendas que lle outorgan un carácter místico. O seu nome, que se traduce como "Cova dos Mouros", suxire unha conexión con historias sobre os mouros que habitaron a península ibérica. Segundo algunhas lendas, di-se que a cova foi un escondite de tesouros ou un refuxio da poboación local en tempos bélicos. Estas historias perduraron na tradición oral da rexión e engaden un valor cultural ao lugar.
Orixinalmente, estes muíños foron utilizados para moer grans, principalmente millo e trigo, que eran esenciais para a alimentación da poboación local. A súa situación estratéxica xunto ao río permitiu o aproveitamento da enerxía hidráulica para facer viable este proceso.
Estes muíños non só eran instalacións produtivas, senón que tamén eran puntos de encontro social para a comunidade, onde os habitantes compartían noticias e experiencias mentres agardaban a que o seu gran fose moído.
Ao longo do século XX, coa industrialización e os cambios nas prácticas agrícolas, moitos destes muíños foron abandonados. Non obstante, o seu valor histórico e cultural foi recoñecido, o que levou a diversas iniciativas para a súa conservación e restauración.
Na actualidade, os Muíños de San Adrián de Toba foron obxecto de esforzos de restauración que buscan preservar a súa estrutura e a súa historia.
Ademais, acondicionouse a zona cun paseo de pedra, aparcamentos, mesas e bancos.
Estes lugares ofrecen aos visitantes a oportunidade de coñecer a importancia da moenda na vida cotiá da rexión e o papel que estes muíños xogaron na economía local.
A Igrexa de San Adrián de Toba, situada na parroquia de Toba, é un
templo de orixe románica do século XII, cunha planta de cruz latina e un
pequeno ábsida. Foi reformada no século XVIII, momento no que adquiriu
as características propias do barroco rural, unha combinación de
austeridade e funcionalidade típica dos templos da zona.
No seu
interior, a igrexa acolle un retablo maior de estilo barroco, que
preside o altar principal. Neste retablo atópase a imaxe de San Adrián, o
santo ao que está dedicada a igrexa. San Adrián é unha figura de gran
devoción para os veciños da parroquia, e a súa festividade constitúe un
dos eventos máis relevantes do calendario relixioso local.
Xunto á
igrexa, destaca un hórreo de 15 metros de longo e 13 pares de pés,
coñecido como o Canastro de Caamaño. Esta estrutura tradicional galega,
utilizada para almacenar cereais e protexelos da humidade e das pragas, é
un testemuño do valor do patrimonio etnográfico da zona.
É tamén un atractivo turístico que ofrece aos visitantes a oportunidade de coñecer unha parte esencial da cultura galega. A súa localización nun paisaxe natural contribúe á súa beleza e atractivo, sendo un punto de interese para aqueles que aprecian a historia e a arquitectura tradicional.
A praia de Estorde, na parroquia de Toba, atópase entre os límites dos concellos de Corcubión e Fisterra.
A praia é de area fina e branca, e ten uns 350 metros de lonxitude aproximadamente e unha anchura de 30 metros. O seu contorno é semiurbano e as súas augas considéranse tranquilas.
Dispón de accesos sinalizados, así como servizos de salvamento mariño (socorristas). Ademais, tamén conta con duchas, aseos, camping, restaurantes e aparcamentos.
Un dos fenómenos máis máxicos que ocorre na Praia de Estorde é o coñecido "mar de ardora". Este fenómeno natural, tamén chamado ardentía, dase durante as noites cálidas e tranquilas, cando a auga do mar se ilumina con destellos brillantes azul turquesa debido á presenza de microorganismos mariños bioluminiscentes. Estes pequenos organismos emiten luz cando son axitados polo movemento da auga, creando un espectáculo visual fascinante.
O mar de ardora en Estorde é especialmente impresionante debido a que se combina cun enclave ideal para o avistamento do ceo nocturno.